La Posta

La Posta

Ja, we zitten er nog steeds, op onze heuveltop! De wisselvallige lente maakt langzaam plaats voor zomerse temperaturen en zo zijn we weer een jaar verder.

Vier jaar geleden was het veel werk om alle post om te zetten van Amsterdam naar ons adres ‘in the middle of nowhere’ in Italië, maar eigenlijk is dat vanaf het begin goed gegaan.
Als ik de brieven uit onze brievenbus vis, moet ik meestal wel een miertje of kevertje van het stapeltje enveloppen afschudden en als het regent zijn de hoekjes van de brieven standaard doorweekt, maar hee, mij hoor je niet klagen want we zijn niet makkelijk te vinden en toch wordt alles tot nu toe netjes en compleet afgeleverd.

Barry en ik maken regelmatig een wandeling van een aantal kilometers door de heuvels rondom het huis. Het grootste gedeelte van de wandeling bestaat uit een witte grindweg die naar het dal slingert en weer omhoog klimt langs verlaten ruines en enkele bewoonde boerderijen waar de bewoners ons groeten vanuit  jaloersmakend mooie moestuintjes en waar we hier en daar een zak verse oogst toegestopt krijgen.  

Op één van deze wandelingen werden we laatst ingehaald door een veel te hard rijdend autootje van La Posta die ons in een grote stofwolk achterliet, maar honderd meter verder ineens stopte en in z’n achteruit hard terug kwam rijden. Het raampje ging open en een jonge vrouw sprak ons vriendelijk aan: Jullie zijn toch de bewoners van nr 18 daar op de heuvel? Dan heb ik een aangetekende brief voor jullie! Overbodig te melden dat wij errug tevreden zijn over de service van la Posta! Jammergenoeg ging het in dit geval niet om een uitnodinging voor een leuk feest, maar om een brief van La Polizia Stradale (snelheidsovertreding, oeps!)

De pakkettenpost is echter een heel ander verhaal... Die worden kennerlijk  door een andere dienst uitgeleverd want er heeft er nog nooit eentje ons huis kunnen vinden... pakketten die voor ons bedoeld waren, maakten vaak wekenlange omzwervingen waarna ze standaard retour afzender gingen. Sinds we echter een kantoor hebben in de ‘bewoonde wereld’ op een aantal kilometers afstand van ons huis, zijn we van dat probleem verlost. Dat adres is voor de pakkettendienst geen enkel probleem.

Nou besloot ik laatst om het toch weer eens te proberen. We wonen hier per slot van rekening nu vier jaar... Dus heb ik een pakket besteld met als bestemming: Ons huisadres.
Na een dag of vijf was ik een illusie armer. Stom, stom, stom...Ik had het kunnen weten, toch?  In geen heinde of verre een pakket te bekennen... Wie schetst echter mijn verbazing, toen ik ‘smiddags het kantoor binnenstapte en daar m’n pakket aantrof!

De pakkettendienst weet dus nog steeds niet waar we wonen, maar inmiddels wél waar we werken! En dat vind ik dan wel weer charmant ;)

 

Ferragosto

Ferragosto

Op 15 augustus, exact in het midden van wat meestal de heetste zomermaand is, vieren de Italianen de nationale feestdag “Ferragosto” (een soort Maria Hemelvaart.) 
Het is één van de belangrijkste Katholieke feestdagen van Italie en voor mij voelt het altijd een beetje als “Kerstmis in de zomer.” Alles ligt stil, iedereen is vrij en een belangrijk onderdeel van de dag is het samen nuttigen van een feestelijke maaltijd.

Dit jaar had ik samen met manlief het idee gevat om een aantal dierbare (Italiaanse) vrienden uit te nodigen voor een cena di Ferragosto; 6 volwassenen, 4 kinderen en met ons gezin erbij waren we dan met 14 man. Best een hele klus.

Ik ben gek op koken, maar ben helaas niet gezegend met de gave dat ik zonder blikken of blozen een smakelijke maaltijd voor 14 man op tafel zet. Ik ben meestal 3 dagen bezig met de voorbereidingen en op de dag zelf kom ik de keuken al helemaal niet meer uit.

Voor onze Italiaanse vrienden had ik een menu bedacht van: vooraf een zomerse wortel-gember soep met een vleugje citroen, gevolgd door een kleurige risotto met peterselie en aardbeien. Daarna Ossenhaas op z’n Hollands, gebraden in roomboter met als contorno rozemarijn-aardappeltjes uit de oven en een frisse zomersalade. Als 'zoete toe' een romige pannacotta met caramelsaus, naar het originele recept van restaurant Toscanini in Amsterdam.

Om een uur of zes was het gezelschap compleet, nipten we aan home-made Bellini’s, snoepten van parmigiano, salami en prosciuto crudo en genoten van het vrolijke geplons van de bambini terwijl de warme avondzon ons herinnerde aan het feit dat we het ‘midden van de zomer’ vierden.

Terwijl even later onder de pergola, de soep (gelukkig) in de smaak viel, spoedde ik me naar de risotto en vond ik me ineens omringd met alle vrouwen van het gezelschap. Tijdens het afspoelen van borden en glazen, werd er vrolijk gekwetterd over van alles en nog wat. Mijn pogingen om ze uit de keuken te krijgen ‘ga toch lekker zitten’ waren tevergeefs en nutteloos want  ze wilden voor geen goud missen wat ‘die Hollandse’ stond te bereiden. Terwijl ik schepje voor schepje de bouillon bij de risotto lepelde, dacht ik aan de woorden van een vriendin van me die me ooit zei: ‘Italianen maken een risotto alleen voor hun dierbaren.’ Dat is, omdat risotto een gerecht is waar je je aandacht geen moment van mag laten afleiden. Het vuur mag niet te laag, maar ook zeker niet te hoog. De korrel mag niet te hard blijven, maar te zacht is een doodzonde… En terwijl ik daar zo stond te roeren, genietend van m’n gezelschap, voelde ik plots al het bloed uit m’n gezicht weglopen. Het drong namelijk met een klap tot me door wat ik daar eigenlijk stond te doen. Het besef knelde zich als een strop om m’n keel: Waar haalde ik het domme lef vandaan om als Nederlander, een risotto te gaan staan maken voor een groep Italianen! Wat er wel niet allemaal fout kon gaan!

Oke, rustig blijven nu, concentreer je…. Beetje citroensap… klontje boter…. een flinke hand Parmezaan…. nog een scheutje bouillon….. verse peterselie….wat peper uit de molen….. aardbeitjes…. beetje balsamico… stukje krokant gebakken prosciuto als garnering….. nog even proeven…En dan adem in…. en uitserveren…

Door de knoop in m’n maag was de trek me ontnomen en proefde ik niet eens meer of het resultaat wel naar wens was, maar het lukte! De Italiaanse keuken-goden waren me goedgezind en er werd gesmuld. Er klonk zelfs een goedkeurend “squisito!” en ik kon weer ademhalen. 

De rest van het diner liep op rolletjes en het werd een avond om nooit te vergeten. Een avond die ik 4 jaar geleden al dromend in m’n hoofd had vormgegeven, nog vóórdat we naar italië verhuisden…                                                        

 

Oh zomer, heerlijke zomer!

9. Oh zomer, heerlijke zomer!

In mei begint de zon te schijnen en warmt alles om ons heen op.

Zeeën van bloemen, alles groen en kleur en warm. Overal gezoem en gefladder.

Zonsondergangen met luide en ritmische krekel-concerten. Koele nachten, ramen open, zachte nachtelijke zomerbriesjes. Vroege zonsopgangen met oorverdovende vogel-fluitconcerten. Je bed uit, op blote voeten de tuin in, op het bankje, kopje koffie en het is al 28 graden! Zonder uitzondering, elke ochtend weer die zon, die heerlijke zon, wat een rijkdom!

Dan wordt het juli en augustus en komt de hitte. Eerst warm, dan warmer en daarna verstikkend. Muggen, steekvliegjes, druppeltjes zweet. alles om ons heen wordt geel en bruin en dor. We zitten niet meer in de zon, maar schuilen in de schaduw. Op je tenen, rennend over de tuintegels want ze zijn zo heet! 52 Graden in de auto, snel de airco aan, vlug! Even verkoeling  ook, in het gigantische overdekte winkelcentrum, maar dan weer dubbel zo warm overspoeld met het zinderende bad van de zomerzon op de parkeerplaats buiten. IJskoude plonzen in het turkoois, maar oppassen voor de wespen want die houden ook van water! Nog een plons en een duik en dan maar niet buiten onder de pergola eten want zelfs in de schaduw is het nu te warm. De lucht staat stil, geen briesje, geen zuchtje, geen verkoeling.

Ook ‘s nachts blijft het warm onder de heldere sterrenhemel en zingen de krekels hun ritmische lied alleen verbeeld ik het me, of zingen ze trager en minder fel?

De ramen in de slaapkamer gaan dicht, de airco gaat aan. Helaas want de de buitenlucht die door de open ramen komt is zoveel lekkerder om in te slapen, maar nu even niet. Nu drukt de hitte buiten tegen het glas en blaast de airco ons binnen koelte toe. Gemaakte koelte, waarvan je ‘s ochtends wakker wordt met dikke ogen en een hoofd vol watten.

De luchten zijn strakblauw, maar de vergezichten worden langzaam waziger. Elke dag wat meer. Droogte, stof in de lucht en de Appenijnen verdwijnen uit ons panorama. Hoe lang zal het nog aanhouden?

En dan horen we van vrienden dat het over is. De regen komt. Zondag.

Je kijkt omhoog en om je heen, je kan het niet geloven. Waar dan?

Maar zondag, ondanks het mooie begin van de dag, schuift onzichtbare bewolking voor de zon, die de schaduwen zachter maakt. Er staat wat te gebeuren. Alles om je heen lijkt z’n adem in te houden…

Een eerste windvlaag. Daar komt het aan, het lijkt op ons af te rennen.

Ineens buigen alle cipressen door de loeiende windvlagen gevaarlijk naar één kant.  Het stormt en de lucht is gevuld met bladeren en takjes en stof. De wind blaast zelfs een golfslag in het zwembad en we rennen om het huis om hier en daar kussens en handdoeken in veiligheid te brengen. Een felle lichtflits en nog een. De hemel lijkt te scheuren en de eerste dikke druppels worden door de lucht gesmeten.

De hoeveelheid water die daarna volgt is met geen pen te beschrijven en vindt zelfs z’n weg ons huis binnen, dwars door de door ons zorgvuldig gesloten ramen en deuren.

Na een uur lijkt de storm te gaan liggen. Het druppelt nog wat na, maar de eerste zonnestralen breken alweer door. Er klinken vrolijke vogel geluiden en de lucht is fris als in april.

Een paar uur later is de lucht weer blauw als voorheen, maar de temperatuur is zeker 10 graden gezakt naar een aangename 29 graden.

“De zomer is voorbij” zeggen ze hier. Het zal nog wel even mooi blijven, maar de zomer is over. Oh zomer, heerlijke zomer!

 

Ingesneeuwd

8. Ingesneeuwd.

Er is alweer een warme lange zomer voorbij.

Juli was meteen bloedheet. Buitengewoon bloedheet. 

Het was net of we in juli, al in augustus beland waren. 

“Ja, een vreemd jaar, er verandert veel” verzuchte m’n vriendinnetje Tamara. “Eerst bleef de winter veel te lang warm, toen viel er in februari een hoeveelheid sneeuw die we hier in geen honderd jaren gezien hebben.... Nog maar net daarvan bekomen, kregen we die vreselijke aardbevingen en nu dit; Veel te heet voor de maand juli…”

Ja, die sneeuw in februari…Ik heb er van schrik geen blog aan gewijd, maar nu ik weer opgewarmd ben door die heerlijke warme, lange zomer, zal ik er toch nog iets over zeggen, heel vlug!

Het begon te sneeuwen….en toen hield het maar niet op. 

En toen lag er een halve meter en toen konden we met de auto al geen kant meer op….

En daarna viel er nog een halve meter en toen werden de wegen onbegaanbaar en gingen de scholen dicht…. 

En daarna viel er nóg meer en toen werd alles wit en stil…..

Lichtelijk ongerust kwamen Opa en Oma ons opzoeken, maar halverwege de heuvel bleven ze met hun auto steken in de metershoge poedersneeuw en moesten ze uitgegraven worden door stoere vrienden uit het dorp beneden, met scheppen en sneeuwkettingen. 

Ze konden niet bij ons komen en moesten (eenmaal uitgegraven) omkeren.

Om bij te komen van dit avontuur, betrokken ze een hotel aan de kust waar ook sneeuw lag, maar minder dan bij ons.

Toen moest manlief naar New York en vertrok hij te voet, met z’n koffer op een slee en wij zwaaide hem uit; “Dahaaag Papa!”

We hadden aardappels en pasta en brood en fruit en we bakten cakejes en keken tv op de bank, maar wel onder een deken want het bleef maar sneeuwen en het werd steeds kouder….

De verwarming bleek afgeslagen en ik kreeg hem wel weer aan de gang, maar het bleef zo lang kkkkoud…

En toen belde Oma, of we nou niet alsjeblieft naar de kust wilden komen want dat was toch veel gezelliger?  En dat vonden wij eigenlijk ook wel…

Dus toen hebben we skipakken aangetrokken en moonboots en mutsen en wanten. 

We hebben een tas met kleding gepakt en brokjes voor de hond en toen zijn we gaan lopen. 

Het was maar een kilometer of vier naar het dorp beneden, maar door de diepe sneeuw, waar we tot onze knieën in wegzakten (en Rosalie tot haar middel) was dat best een avontuur.

Halverwege de heuvel kwamen Marco en z’n schoonzusje ons tegemoet lopen en met z’n allen zijn we de heuvel afgedaald. Daarna bracht Marco ons naar de trein en de trein bracht ons naar opa en oma.

We zouden maar drie nachtjes blijven, in het hotel aan de kust want dan zouden we wel weer terug kunnen naar huis toch?

Het werden twee weken.

Winterzon

7. Winterzon

Het is maart. 24 Graden, strakblauw en windstil.

Rosalie staat om me heen te springen en vraagt steeds of ze alsjeblieeeeft haar zomerjurk aan mag. Ik stem toe, maar ze krijgt er wel een maillot en een vestje bij aan.

Op weg naar school, om Merel op te halen, stoppen Roos en ik even bij het kruideniertje in het dorp voor wat lekkere dingetjes bij de lunch.

Rosalie wordt vriendelijk begroet door Kika, de eigenaresse en Roos, die doorheeft dat ze de volle aandacht op zich gericht heeft, laat haar vest van haar schoudertjes glijden en showt vol trots haar nieuwe zomerjurk.

Verschrikt maakt Kika een gebaar alsof ze het ineens koud krijgt en roept “Copriti!” (bedek je!)

Roos trekt zich er niets van aan en ik kan er hartelijk om lachen, maar Kika kijkt bezorgd, evenals de vrouw achter mij in de rij, die haar winterjas aan heeft. Dichtgeritst.

Bij school aangekomen wachten Rosalie en ik geduldig in het zonnetje tot de schoolbel gaat en de kinderen één voor één naar buiten zullen komen.

Het is echt aangenaam warm en ik draai mijn gezicht naar de zon, terwijl ik m’n ogen dichtknijp.

Om mij heen staan andere ouders ook te wachten. Allemaal met lange broeken en winterjassen aan.

En dan, als de stroom kinderen de school uitwandelt, het is echt waar, lopen er meerdere kinderen met mutsen op en sjaals om naar buiten.

Helemaal verbaasd ben ik niet want ik kan het me herinneren van vorig jaar, zelfde temperaturen, zelfde ijsmutsen.

Ook later toen, het was al in mei en de temperaturen liepen naar de 27-28 graden, heb ik geen ouder op blote benen kunnen betrappen en geen leerling op open schoenen. Lege stranden, nog nauwelijks strandbedjes.

De zomer begint voor de Italianen pas in juni. Dan is het pas warm en geoorloofd je ernaar te kleden.

Als we thuis zijn mogen Merel en Rosalie fietsen in de tuin. Lekker met blote armen, snoetjes in de zon. De fruitbomen staan vol in de bloesem en de rozemarijn is een blauwe zee van bloeiende bloemetjes waar een druk gezoem van bijen en hommels uit opstijgt

Het is officieel nog winter, maar wij vieren vast de lente!

 

La Merenda

6. La Merenda

Mam, mag ik bij iemand spelen, of iemand bij mij? Ah, toe?

Deze vraag krijg ik, zonder uitzondering, élke dag.

En “elke dag” gaat niet want Merel’s programma zit inmiddels aardig vol, maar zo één keer in de week moet kunnen

Dus dan bel ik, met m’n steenkolen Italiaans.

“ja, hallo, met de mama van Merel”

We hadden die prachtige naam niet slechter kunnen uitzoeken. “Merel” is voor een Italiaan niet uit te spreken. “Miró” zeggen ze hier.

“ja natuurlijk mag ze komen spelen, breng haar maar rond een uur of drie?”

In het begin was Merel een soort exotische vogel. Dat vrolijke nieuwe meisje op school dat nog zo weinig Italiaans sprak.

Merel kwam ook steevast, van elk speel afspraakje terug met een cadeautje.

Zou dat de gewoonte zijn hier? Ik piekerde me suf en wilde natuurlijk niet achterblijven, dus ik als een bezetene ook cadeautjes kopen voor iedereen die hier kwam spelen, maar dat maakte de stroom cadeautjes naar Merel toe alleen maar groter. Ze dacht dat ze in Luilekkerland terecht gekomen was! Totdat ik doorkreeg dat het een soort “Welkom in Italië” was en gelukkig stopte het na een tijdje vanzelf weer.

Ook wilden de Italiaanse mama’s weten wat Merel lekker vond. Voor de Merenda.

Als we in Nederland om vier uur een kopje thee met een koekje nemen, gaan ze in Italië aan de Merenda en dat kan van alles zijn want de Merenda is een snack die hier erg serieus genomen wordt.

De Merenda is nog belangrijker dan het ontbijt. Zo eten ze bijvoorbeeld pizza, of brood met nutella of gevulde cakejes als Merenda.

Al snel hadden ze door dat onze Merel van chocolade houdt….Stuiterend van de chocolade reepjes, chocobroodjes en nutella-taart kwam Merel dan thuis.

“Mam, ik heb vandaag drie verrassings-eieren op!”

Merel had namelijk vanaf dag één door dat het woord “cioccolato” niet moeilijk te onthouden was en dat Italianen één heel groot zwak hebben; Ze kunnen geen nee zeggen tegen hun kinderen en al helemaal niet als het om eten gaat.

Merel maakt daar met haar grote groene ogen dankbaar gebruik van.

Om een uur of zeven loopt de speelmiddag ten einde.

Soms mag ze blijven voor het avondeten en dan wordt verwacht dat ze pas om negen uur wordt opgehaald.

Ik begrijp niet hoe al die jonge kinderen het hier voor elkaar krijgen om pas rond half tien naar bed te gaan, maar de volgende ochtend weer fris om 8 uur in de schoolbanken te zitten. 6 dagen per week!

Sommige van die Hollandse gewoontes, krijgen ze er bij mij onder geen voorwaarde uit want een jong kind moet toch op tijd naar bed? Al is het alleen maar uit eigenbelang; van late kinderbedtijden, krijg ik drakerige en humeurige kinderen en niet minder belangrijk; de avonden zijn van mij. Even geen geruzie, gegil, ge-ren en gestruikel over speelgoed.

Even alleen ik, met m’n bank en m’n boek of computer en als het even kan; een kleine merenda…